بررسی مقایسه ای نتایج زبان درمانی به روش مدلسازی و روش آموزش مستقیم در رشد درک واژگان کودکان دچار نشانگان دادن آموزش پذیر 6-3 ساله شهر تهران

هدف از این پژوهش بررسی مقایسه ای نتایج زبان درمانی به روش ((مدل سازی)) و روش ((آموزش مستقیم)) روی افزایش درک واژگان کودکان نشانگان داون 6- 3 ساله مراکز توانبخشی خصوصی شهر تهران می باشد. بدین منظور ابتدا نسبت مراکز توانبخشی خصوصی در 4 منطقه شمال، جنوب، شرق و غرب (مطابق تقسیم بندی منطقه ای سازمان بهزیستی شهر تهران) تهران بدست آمد سپس در نمونه نیز همین نسبت رعایت شد. بدین ترتیب دو مرکز از شمال، دو مرکز از غرب، دو مرکز از شرق و یک مرکز از جنوب تهران به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب گردیدند. افراد واجد شرایط مورد تحقیق از لحاظ هوشبهر تست شدند و افراد انتخاب شده از هر مرکز بطریق تصادفی ساده به سه گروه یک، دو و کنترل تقسیم گردیدند. از هر سه گروه پیش آزمون بعمل آمد، گروه یک با روش زبان درمانی ((مدل سازی)) و گروه دوم با روش زبان درمانی (( آموزش مستقیم)) مورد آزمایش قرار گرفتند. برای هریک از افراد گروه یک و دو، بیست و پنج جلسه درمانی پانزده دقیقه ای برگزار شد. برای هریک از افراد گروه کنترل نیز بیست و پنج جلسه (غیرآموزشی و درمانی) برگزار گردید. در نهایت پس آزمون از آزمودنیها بعمل آمد و نتایج نشان داد که روش ((مدل سازی)) و روش ((آموزش مستقیم)) در افزایش درک واژگان کودکان نشانگان داون مورد تحقیق اثر داشته و روش زبان درمانی ((مدل سازی)) در افزایش درک واژگان این کودکان موثرتر از روش زبان درمانی ((آموزش مستقیم)) می باشد.